Ο Σεβασμιώτατος Αλεξ/πόλης μιλά για Αποκάλυψη - Κάρτα του Πολίτη - Αντίχριστο - Σφράγισμα

Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, μιλά για Αποκάλυψη, κάρτα του πολίτη, Αντίχριστο και σφράγισμα.

 

Ἡ ἀποψινὴ ὁμιλία, ἔτσι ὅπως ἔχει προαγγελθεῖ, μὲ θέμα «Ἡ Ἀποκάλυψη, ὁ Ἀντίχριστος, τὸ σφράγισμα καὶ ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτη», εἶναι ἡ τελευταία στὴ σειρὰ τῶν ὁμιλιῶν ποὺ μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς στὴν πόλη μας νὰ πραγματοποιήσουμε φέτος, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν περασμένο Ὀκτώβριο, ἀναλύοντας ἕνα - ἕνα τὰ 27 βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Καὶ κράτησα τὴν ὁμιλία αὐτὴν ἔτσι ὅπως συνέπεσε χρονολογικὰ κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα, προκειμένου νὰ τὴν δοῦμε ἱστορικά, θεολογικὰ ἀλλὰ καὶ ἐπίκαιρα, ἔτσι ὅπως ἀκούγεται πολλὰ σχετικὰ στὶς ἡμέρες μας καὶ γίνεται πολὺς σχετικὸς λόγος, μὲ ἀφορμὴ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη.

Ἡ Ἀποκάλυψη εἶναι, ἕνα μοναδικὸ στὸ εἶδος του, τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἀνήκει στὴν λεγόμενη Ἀποκαλυπτικὴ Γραμματολογία.

Ἦταν ἕνας εἶδος φιλολογικῆς Γραμματολογίας ποὺ ἔκρυβε μέσα του καὶ θεολογικὰ στοιχεῖα καὶ ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖται δύο αἰῶνες πρὶν τὸ Χριστὸ καὶ συνεχίστηκε γιὰ δύο αἰῶνες μετά. Ἄλλο ἀνάλογο γνωστὸ βιβλίο εἶναι τοῦ Δανιήλ, λιγότερο γνωστὲς κάποιες ἰουδαϊκὲς ἀποκαλύψεις καὶ νεότερα μέχρι τὸν 2ο αἰώνα μ.Χ.

Ἡ Ἀποκάλυψη, λέει μία ἐπιστημονικὴ ἄποψη ὅτι γράφτηκε νωρίτερα ἀπὸ τὸ 70 μ.Χ. Λένε πολλοὶ ἱστορικοὶ ὅτι σ’ αὐτὸ τὸ κείμενο, τὰ «ἑλληνικά» του Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου δὲν ἦταν ἀκόμη τόσο καλά, ἀφοῦ εἶναι δεδομένο ὅτι....

 πρῶτα ὁ Ἰωάννης ἔγραψε τὴν Ἀποκάλυψη καὶ στὴν τελευταία δεκαετία τοῦ 1ου αἰώνα, περίπου τριάντα χρόνια μετά, ἔγραψε τὸ τέταρτο Εὐαγγέλιο ποὺ ἔχει τὸ ὄνομά του.

Ἕνας δεύτερος λόγος ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ ὅτι γράφτηκε ἡ Ἀποκάλυψη πρὶν ἀπὸ τὸ 70, εἶναι ὅτι τὰ γεγονότα ποὺ περιγράφει στὴν Μικρὰ Ἀσία, φανερώνουν τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Νέρωνος. Καὶ ἕνα τρίτο σημαντικό, ὅτι δὲν ἀναφέρεται καθόλου στὸ κοσμοϊστορικὸ γιὰ τὴν ἐποχὴ γεγονὸς τῆς καταστροφῆς τοῦ Ναοῦ καὶ τῶν Ἱεροσολύμων.

Πάει νὰ πεῖ τὸ κείμενο εἶχε γραφεῖ νωρίτερα. Ὑπάρχουν ἄλλοι μελετητὲς ποὺ λένε ὅτι γράφτηκε μεταξύ του 90 καὶ τοῦ 95 μ.Χ. ἐπειδὴ ἡ κατάσταση τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὅπως περιγράφονται εἶναι μεταγενέστερη τῶν Ἐπιστολῶν ποὺ εἶχε στείλει ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Κι ὅτι τὰ γεγονότα ποὺ περιγράφει, εἰκάζεται ὅτι ἀναφέρονται στὰ χρόνια του αὐτοκράτορος Δομετιανοῦ.

Ὑπῆρξε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες συζήτηση ἂν ἦταν πράγματι ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀναφέρεται μέσα στὸ βιβλίο ἡ ἔννοια τῆς χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἀπέρριψε ἀμέσως, καὶ τὴν ὁποία τὸν προηγούμενο αἰώνα τὴν ἐπανέφεραν ξανὰ στὸ προσκήνιο οἱ Χιλιαστές, καὶ ἡ Ἐκκλησία παντελῶς τὴν ἔχει ἐξοβελίσει ἀπὸ τὴν Θεολογία της.

Ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲν δεχόταν τὴν Ἀποκάλυψη ὡς κανονικὸ βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος δὲν τὴν δεχόταν ὁμοίως ὡς κανονικὸ βιβλίο.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ὁ Θεοδώρητος ποὺ ὑπομνημάτισαν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης ἄφησαν ἔξω ἀπὸ τὸν ὑπομνηματισμὸ τοὺς τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Μόλις τὸν 10ο αἰώνα μ.Χ. συμπεριελήφθη στὸν Κανόνα τῶν Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ κατετάγη ὡς 27ο βιβλίο στὸ τέλος αὐτοῦ. Ὅμως στοὺς Ναοὺς δὲν διαβάζεται ποτὲ ἡ Ἀποκάλυψη, ποτέ. Ὅταν ὁλόκληρη ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη διαβάζεται μέσα στοὺς Ναοὺς μέσα στὴν διάρκεια ἑνὸς χρόνου.

Νὰ περάσω στὸ δεύτερο θέμα. Ἡ λέξη Ἀντίχριστος δὲν συναντᾶται πουθενὰ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Καὶ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι εἶναι εὔλογο.

Ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός, πῶς θὰ συζητεῖτο ὁ Ἀντίχριστος; Οὔτε καν ὅμως στὰ προφητικὰ κείμενα. Ἡ λέξη Ἀντίχριστος ὅμως δὲν συναντᾶται πουθενὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη. Κανένας ἀπὸ τοὺς Εὐαγγελιστές, οὔτε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, οὔτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, οὔτε ὅσοι ἔγραψαν τὶς Καθολικὲς Ἐπιστολές, πλὴν τοῦ Ἰωάννου -θὰ πῶ στὴ συνέχεια- δὲν ἀναφέρουν τὴν λέξη Ἀντίχριστος.

Ὁ Παῦλος φαίνεται ὅτι ἀναφέρεται στὴν ἔννοια αὐτοῦ του προσώπου ὅταν λέει «οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀνομίας», «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας», «ὁ ἀντικείμενος», «ὁ ὑπεραιρόμενος» καὶ «ὁ ἄνομος». Μὲ αὐτὲς τὶς λέξεις καὶ ὄχι μὲ τὴ λέξη Ἀντίχριστος ὁ Παῦλος ἀναφέρεται στὰ γεγονότα τῶν ἐσχάτων. Ὅσο κι ἂν φανεῖ παράξενο, ἡ λέξη Ἀντίχριστος δὲν ἀναφέρεται οὔτε στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Πουθενά, οὔτε γιὰ μιὰ φορά.

Τὸ κύριο θέμα τῆς Ἀποκαλύψεως δὲν εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, ἀλλὰ εἶναι ὁ Χριστός. Κι ἐκεῖνο ποὺ διδάσκει ἡ Ἀποκάλυψη μ’ αὐτὸν τὸν συμβολικὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ τρόπο, σύμφωνα μὲ τὴν ἀποκαλυπτικὴ Γραμματολογία τῆς ἐποχῆς, εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πάσχων, ὁ θυσιαζόμενος Ἀμνός, ποὺ πάλι θὰ ἔρθει συνοδευόμενος ἀπὸ μάρτυρες τῆς πίστεως γιὰ χάρη τῶν ἀνθρώπων ξανά.

Καὶ τότε θὰ μᾶς ἀποδείξει ὅτι εἶναι ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου καὶ θὰ μᾶς τὰ ἀποκαλύψει ὅλα. Αὐτὸ λέει ἡ Ἀποκάλυψη.

Ὑπάρχουν ὅμως τέσσερις ἀναφορές, σὲ τέσσερα σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅπου ἀναφέρεται ἡ λέξη Ἀντίχριστος. Καὶ τὰ τέσσερα σημεῖα εἶναι στὶς δύο Καθολικὲς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Θὰ σᾶς τὰ διαβάσω καὶ τὰ τέσσερα σὲ μετάφραση.

Στὴν Ἃ’ Ἰωάννου Ἐπιστολὴ (2, 18): «Παιδιά μου, λέει ὁ Ἰωάννης, ἔφτασε τὸ τέλος. Ἔχετε ἀκούσει σχετικὰ μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου.

Λοιπὸν τώρα σᾶς λέγω ὅτι παρουσιάστηκαν πολλοὶ Ἀντίχριστοι. Ἀπὸ αὐτὸ καταλαβαίνουμε πὼς πλησίασε τὸ τέλος. Αὐτοὶ οἱ Ἀντίχριστοι βγῆκαν ἀπὸ ἀνάμεσά μας, μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὅμως ποτὲ στ’ ἀλήθεια δὲν ἀνῆκαν πραγματικὰ σέ μας.

Γιατί ἂν ἀληθινὰ προέρχονταν ἀπό μας, θὰ εἶχαν μείνει μαζί μας. Ἀλλὰ αὐτοὶ ἔφυγαν ὥστε νὰ γίνει φανερὸ πὼς κανένας ἀπ’ αὐτοὺς δὲν ἀνῆκε πραγματικὰ ποτὲ σέ μας».

Τὸ δεύτερο χωρίο, στὸ 2ο κεφάλαιο στίχος 22. Διερωτᾶται ὁ Ἰωάννης: «Ποιὸς εἶναι ὁ ψεύτης; Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται πὼς ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Αὐτὸς ἀρνεῖται συγχρόνως καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Ὅποιος ἀπορρίπτει τὸν Υἱό, ἀπορρίπτει καὶ τὸν Πατέρα».

Τὸ τρίτο χωρίο. Στὸ 4ο κεφάλαιο, στίχος 2: «Ὅποιος διακηρύττει πὼς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ ἦλθε καὶ ἔγινε ἀληθινὸς ἄνθρωπος, αὐτὸς ἔχει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος τὸ ἀρνεῖται ὅμως, αὐτὸς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχετε ἀκούσει πὼς ἔρχεται. Λοιπόν, σᾶς λέγω, πὼς αὐτὸς βρίσκεται ἤδη μέσα στὸν κόσμο».

Καὶ στὴ Δεύτερη Ἐπιστολή του, στὸ στίχο 7 σημειώνει: «Πολλοὶ πλανεμένοι ἄνθρωποι ξεχύθηκαν στὸν κόσμο, ποὺ δὲν παραδέχονται ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος. Ὅποιος τὰ λέγει αὐτά, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, αὐτὸς εἶναι ὁ πλάνος καὶ ὁ Ἀντίχριστος».

Ὁ Ἀντίχριστος, λοιπόν, στὶς Καθολικὲς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἰωάννου φαίνεται ὅτι εἶναι:

1ον. Ὁ μόνιμος πειρασμός, ὁ διαχρονικὸς πειρασμὸς γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὶς χριστιανικὲς κοινότητες.

2ον. Ὅτι δὲν εἶναι ἕνας ὁ Ἀντίχριστος, ἀλλὰ εἶναι πολλοί. Ἤδη ἄρχισαν νὰ εἶναι παρόντες στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ χρόνια του Ἰωάννου καὶ φαίνεται ὅτι θὰ συνεχιστοῦν μέχρι τὸ τέλος? καὶ στὸ τέλος τῶν αἰώνων, θὰ ὑπάρξει καὶ ἕνας τελευταῖος.

3ον. Ὅτι οἱ Ἀντίχριστοι ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία, ἀνῆκαν σέ μας καὶ εἶναι οἱ ψευδοπροφῆτες, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ ποὺ ὅλοι ἀνεξαιρέτως προῆλθαν μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐπειδὴ ἑρμήνευσαν μὲ τρόπο προσωπικὸ τὸ δόγμα καὶ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

4ον. Φαίνεται ὅτι οἱ Ἀντίχριστοι εἶναι ἀρνητὲς τῆς ὑποστατικῆς σχέσεως τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα. Ἀγωνίζεται γι’ αὐτὸ ὁ Ἰωάννης. «Ὅποιος δὲν ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, αὐτὸς εἶναι Ἀντίχριστος».

Καὶ τὸ 5ον. Ὅποιος δὲν ὁμολογεῖ ὅτι πραγματικὰ ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, θὰ λέγαμε σήμερα μετὰ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅποιος ἀρνεῖται ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἐκ Παρθένου, αὐτὸς εἶναι Ἀντίχριστος.

Καὶ τὸ τελευταῖο.

6ον Ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἢ ἕνα πρόσωπο ἢ ἕνα ἀντιστρατευόμενο στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸ Χριστὸ ὁλόκληρο ἀνθρώπινο σύστημα.

Τί θὰ γίνει ὅμως μὲ τὸν τελευταῖο Ἀντίχριστο ποῦ θὰ ἔλθει στὰ ἔσχατά του κόσμου; Κατ’ ἀρχήν, ἐπειδὴ κυκλοφόρησε κι ἕνα βιβλίο, ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο, μοναχὸ δυστυχῶς, ἀλλὰ μὲ ταραγμένη σκέψη, (εἶχε ἔρθει καὶ στὴν πόλη μας καὶ τὸν ἀνάγκασα ἀπὸ τὸ τηλέφωνο μέσω μιᾶς ραδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς νὰ φύγει ἀμέσως). Τὸ βιβλίο αὐτό, τὸ πλανεμένο, δίδει τάχα ἀπάντηση στὸ «Πότε θὰ ἔρθουν τὰ ἔσχατά του κόσμου».

Ὁ μοναχὸς ἔγραψε στὸ βιβλίο, (εἶχε καὶ καλὲς πωλήσεις στὴν Ἑλλάδα, βλέπω διαφημίζεται συχνὰ καὶ στὴν τηλεόραση), ὅτι τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶναι τὸ 2012. Σᾶς θυμίζω αὐτὸ ποῦ εἶπε ὁ Χριστὸς (διαβάστε τὸ στὸ 1ο κεφάλαιο, 7ο στίχο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων) ὅταν τὸν ρώτησαν οἱ μαθητές Του: «Πότε θὰ γίνουν αὐτά, Κύριε;». Κι Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Οὒχ ἠμῶν ἐστὶ γνῶναι χρόνους ἢ καιρούς, οὖς ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τὴ ἴδια ἐξουσία». Δὲν εἶναι δική σας φροντίδα, δὲν κάνει νὰ ξέρετε, πότε θὰ ἔρθουν τὰ συγκεκριμένα χρόνια καὶ οἱ καιροί. Τὴν γνώση αὐτὴ τὴν κρατᾶ ὁ Θεὸς στὴ δική Του ἐξουσία. (Τώρα, πὼς δὲν τὸ ἀπεκάλυψε ὁ Χριστός, καὶ τὸ ξέρουν κάποιοι στὴν ἐποχή μας, τὸ ἀφήνω στὴν κρίση σας!).

Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποια θεολογικὴ Γραμματολογία, πολὺ σοβαρὴ καὶ ἀξιόλογη ποὺ μιλάει γιὰ τὰ ἔσχατά του κόσμου καὶ τὸν τελευταῖο χρονολογικὰ Ἀντίχριστο ποὺ θὰ συμπέσει τότε νὰ βασανίζει τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ἅγιος Ἰππόλυτος, ὁ πάπας τῆς Ρώμης, ἱερομάρτυρας, ἅγιος, σοφὸς δάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας γράφει ἕνα κείμενο σοβαρὸ καὶ ἀξιόλογο «Περὶ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου».

Ἐκεῖ, λοιπόν, ἀναφέρεται στὸν τελευταῖο Ἀντίχριστο καὶ συνδυάζει τὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης μὲ τὴν Ἀποκάλυψη. Λέει, λοιπόν, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἀντιχρίστου τοῦ τελευταίου ποὺ θὰ ‘ρθεῖ στὴ γῆ πρὶν τὴν Δευτέρα Παρουσία θὰ διαρκέσει ἑπτὰ χρόνια, τὸ λέει αὐτὸ ἡ Ἀποκάλυψη. Ἀμέσως μετὰ θὰ ‘ρθεῖ τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Ὅμως αὐτὰ τὰ ἑπτὰ χρόνια θὰ τὰ ζήσει ὁ κόσμος καὶ ἡ Ἐκκλησία σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη φάση, ἡ πρώτη περίοδος θὰ διαρκέσει 1260 ἡμέρες, περίπου 3,5 χρόνια, τὸ μισὸ δηλαδή. Τὸν λέει τὸν ἀριθμὸ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν ἡ Ἀποκάλυψη.

Λέει, λοιπόν, ὁ Ἰππόλυτος ὅτι τότε θὰ ἐμφανιστεῖ πάλι κάποιος Ἀντίχριστος, θὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ θὰ χαίρει μεγάλης ἐκτιμήσεως, θὰ εἶναι τόσο πράος, τόσο εὐλαβής, τόσο εἰρηνοποιός, θὰ μισεῖ τὴν ἀδικία, θὰ σιχαίνεται τὴν δωροδοκία, θὰ ἀγαπάει τὶς Γραφές, θὰ εὐλαβεῖται τοὺς ἱερεῖς, θὰ τιμᾶ τοὺς γέροντες, θὰ ἀποστρέφεται τὴν πορνεία, θὰ βδελύσσεται τὴν μοιχεία, δὲν θὰ ὀργίζεται, θὰ εἶναι φιλόξενος, θὰ εἶναι φιλόπτωχος, θὰ εἶναι ἐλεήμων, θὰ βοηθᾶ τὶς χῆρες, θὰ προστατεύει τὰ ὀρφανά, θὰ ἐλευθερώνει τοὺς δαιμονισμένους ἀνθρώπους ἀπὸ τὰ δαιμόνια, θὰ συμφιλιώνει τοὺς ἀντιμαχομένους ἀνθρώπους καὶ θὰ δείχνει ἰδιαίτερη εὐαισθησία καὶ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἰδιαίτερο σεβασμὸ πρὸς τοὺς ἱερωμένους καὶ τοὺς μοναχούς.

Ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, ἀκόμα καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Χριστό, καὶ ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, θὰ τὸν σεβαστοῦν καὶ θὰ τὸν τιμήσουν γι’ αὐτὸν τὸν καλὸ χαρακτήρα ποὺ θὰ δείχνει.

Θὰ τὸν ψηφίσει ὁλόκληρη ἡ ὑφήλιος, ὁλόκληρος ὁ πλανήτης καὶ θὰ τὸν ἀνακηρύξει ἀνώτατο αἱρετὸ ἄρχοντα, πλανητάρχη, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε.

Ἐπίμονα θὰ ἀπαιτήσουν ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ οἱ δῆμοι τῶν ἀνθρώπων νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Καὶ οἱ ὀπαδοί του θὰ εἶναι πολὺ πιστοὶ σ΄ αὐτὸν καὶ πολὺ φανατικὰ δοσμένοι σ’ αὐτόν.

Αὐτὸ θὰ κρατήσει γιὰ 3,5 χρόνια. Ἀλλὰ παράλληλα μὲ τὸν Ἀντίχριστο ποὺ θὰ ἐμφανίζεται ἔτσι γιὰ νὰ πλανήσει τοὺς ἀνθρώπους, θὰ ἀναστηθοῦν δύο πρόσωπα τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας.

Θὰ κηρύσσουν ἐνάντια σ’ αὐτὸν καὶ θὰ φωνάζουν: «Μὴν τὸν ἐμπιστεύεστε, μὴν τὸν ἀκοῦτε, εἶναι πλάνος, εἶναι ὑποκριτής, εἶναι ψεύτης».

Καὶ στὰ 3,5 χρόνια, μόλις συμπληρωθοῦν, οἱ ὀπαδοί, οἱ φανατικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ σφάξουν τοὺς δύο προφῆτες στὴν πλατεία τῶν Ἱεροσολύμων, κατὰ τρόπο ποὺ θὰ  βλέπει τὸ γεγονὸς συγχρόνως ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, λένε τὰ κείμενα. (Κάποιοι λένε τὰ τελευταία ὀγδόντα χρόνια, πόσα ἔχει ποὺ ἀνακαλύφθηκε ἡ τηλεόραση, ὅτι αὐτὸ ἐννοεῖ. Ποιὸς ξέρει;).

Ἀμέσως μετὰ τὴν σφαγὴ τῶν δύο προφητῶν θὰ ἀρχίσει ἡ δεύτερη περίοδος. 1260 ἡμέρες ἀκόμα. Τότε θὰ ἀρχίσει τὸ ξεσκέπασμα τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδὴ θὰ ὁδηγήσει ὁ Ἀντίχριστος τοὺς λαοὺς στὸ νὰ τὸν θεοποιήσουν. Θὰ ἀρχίσει νὰ κάνει θαύματα.

Νὰ μετακινεῖ βουνά. Νὰ περπατάει στὰ κύματα. Νὰ κατεβάζει φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Νὰ μεταβάλει τὴν νύχτα σὲ μέρα καὶ τὴν μέρα σὲ νύχτα. Νὰ κινεῖ τὸν ἥλιο καὶ νὰ ὑποτάσσονται σ’ αὐτὸν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Καὶ ὁ κόσμος τότε θὰ ἀρχίσει νὰ τὸν λατρεύει σὰν θεό.

Ὁ ἴδιος θὰ ἀποδεχθεῖ αὐτὴν τὴν τιμὴ καὶ θὰ αὐτοανακηρυχθεῖ θεός. Καὶ τότε θὰ καλέσει τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, τοὺς ἀφοσιωμένους σ’ αὐτόν, τοὺς πιστοὺς ὀπαδούς του θὰ τοὺς καλέσει νὰ σφραγιστοῦν μὲ τὴν σφραγίδα του.

Ἐθελοντικὰ θὰ καλέσει νὰ ‘ρθοῦν κοντὰ τοῦ ὅσοι τὸν ἀποδέχονται, γιὰ νὰ πάρουν τὴν σφραγίδα του, ἐθελοντικὰ λέει, ὄχι μὲ τὴν βία, σὰν ἀμοιβὴ καὶ σὰν εὐαρέσκεια τοῦ ἰδίου πρὸς αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀποδέχονται. Θὰ ἐπανέλθω στὴν σφραγίδα σὲ λίγο.

Αὐτὸ θὰ γίνει μέχρι τὸ τέλος τῶν 1260 ἡμερῶν. Τότε ἡ Ἐκκλησία θὰ γνωρίσει τοὺς πιὸ σκληροὺς διωγμούς της καὶ οἱ Χριστιανοὶ θὰ ὑποφέρουν πολύ. Πολλοὶ θὰ λυγίσουν, θὰ ὑποκύψουν, θὰ σταματήσουν νὰ τελοῦνται στοὺς Ναοὺς οἱ λειτουργίες.

Οἱ ναοὶ θὰ μετατραποῦν σὲ αἴθουσες διασκεδάσεως. Καὶ ὁ Χριστός, λέει ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ μυροβλήτης, θὰ ἔχει ἀξία ὅσο οἱ ἀκαθαρσίες στὸ δρόμο. Θὰ καταφύγουν οἱ Χριστιανοὶ στὶς σπηλιές, στὰ βουνὰ καὶ στὶς τρύπες τῆς γής.

Καὶ τότε, στὸ τέλος τῶν 1260 ἡμερῶν, θὰ φανεῖ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στὸν οὐρανό, προμηνύωντας τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἔναρξη τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του. Ὁ Ἀντίχριστος καὶ ἡ βασιλεία του θὰ διαλυθοῦν μὲ ἕνα φύσημα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου καὶ δὲν θὰ ἀντέξουν τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ θὰ λιώσουν σὰν τὸν πάγο.

Οἱ πιστοὶ τότε θὰ φωνάξουν «Ἀμήν? ἔρχου Κύριε» -ἔτσι τελειώνει ἡ Ἀποκάλυψη- θὰ ἁρπαγοῦν εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου καὶ θὰ ψάλλουν τὴν ὠδὴ τοῦ Ἀρνίου. Τότε θὰ ἐξαλειφθεῖ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων κάθε πόνος, τότε θὰ ἐξαλειφθεῖ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῶν ἀνθρώπων κάθε δάκρυ καὶ ὁ θάνατος δὲν θὰ ὑπάρχει πιά.

Ἔτσι τὸ τέλος τῶν ἑπτὰ χρόνων θὰ κλείσει μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ σύμπαντος, ὅταν οἱ ἄγγελοι θὰ τσαλακώσουν τὸ στερέωμα, ὁλόκληρο τὸ σύμπαν, σὰν ἕνα κομμάτι χαρτί, θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει χῶρος, ὅποτε καὶ χρόνος καὶ ἔτσι θὰ ἀρχίσει ἡ ὄγδοη ἡμέρα τῆς Δημιουργίας, ἡ ἄχωρη καὶ ἄχρονη κατάσταση τὴν ὁποία ἑτοίμασε ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Νὰ πῶ λίγα λόγια γι’ αὐτὸ ποὺ ἄφησα πρωτύτερα. Ποιὸ εἶναι τὸ χάραγμα, τὸ σφράγισμα τοῦ θηρίου, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Ἀποκάλυψη; Προσέξτε παρακαλῶ.

Καὶ ὁ Ἰππόλυτος Ρώμης, καὶ ὁ Εἰρηναῖος Λουγδούνου, ὁ Ἀρέθας Καισαρείας, ὁ Ἄνθιμος Ἱεροσολύμων, μέχρι πρόσφατα, ὅλοι οἱ Πατέρες ἀνεξαιρέτως, μηδὲ ἑνὸς ἑξαιρουμένου, οὔτε ἕνας ὑπάρχει ποὺ νὰ ἔχει ἀντίθετη ἄποψη πάνω σ’ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ, μέχρι πρόσφατα καὶ ὁ τελευταῖος ἀπὸ τὴν Καλαμάτα, ἕνας ἅγιος κληρικός, ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος, ποὺ ἔκανε ὑπομνηματισμὸ τῆς Ἀποκαλύψεως, θεωροῦν βέβαιο ὅτι τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ εἶναι τὸ ὄνομά του.

Ὄχι ἀριθμός, ὄχι νούμερο, ἀλλὰ τὸ ὄνομά του, τὸ ὁποῖο θὰ τὸ ἀκούσουμε ποιὸ θὰ εἶναι, καὶ οἱ Χριστιανοὶ τότε θὰ ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ἐλέγξουμε ἐὰν τὸ τάδε ὄνομα ψηφαριθμούμενο μᾶς δίδει τὸν ἀριθμὸ 666. Ἡ ἔννοια τῆς ψηφαριθμήσεως εἶναι γνωστή, κατὰ τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο καὶ ἀριθμολόγιο.

Τὸ ἃ εἶναι τὸ 1, τὸ β τὸ 2, τὸ γ τὸ 3, τὸ ἰ το10, τὸ κ τὸ 20 κ.τ.λ. Γιατί τώρα τὸ συγκεκριμένο νούμερο; Ἐπειδὴ ἀποτελεῖται ἀπὸ 6 ἑκατοντάδες, 6 δεκάδες καὶ 6 μονάδες. Εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωση πάσης ἀποστασίας. Ἀποστασίας ποὺ ἔγινε «ἐν τὴ ἀρχὴ τοῦ κόσμου» (μὲ τὸν Ἀδάμ), ἀποστασία ποὺ ἔγινε «ἐν τοῖς μέσοις καιροῖς» (Νῶε, Βαβέλ, Ναβουχοδονόσορ, Ρωμαῖοι, Ἰσλάμ, Διαφωτισμός, μέχρι καὶ μαρξιστικὴ ἀθεΐα τῆς ἐποχῆς μας), καὶ ἀποστασία ποὺ θὰ συντελεστεῖ στὸ τέλος τοῦ κόσμου.

Ἄρα, λοιπόν, ἐὰν τὸ κινητό μου τηλέφωνο ἔχει τὸν ἀριθμὸ 666, δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἂν ἕνας τόμος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τόσος, μεγάλος, ἔχει τὴν σελίδα 666, δὲν σημαίνει τίποτε ἀπολύτως.

Ἢ ἂν ὁ ἀριθμὸς στὴν πινακίδα τοῦ αὐτοκινήτου μου περιέχει μέσα τὸ 666 δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα. Ἐπειδὴ σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου τὸ ὄνομά του, λένε ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Πατέρες. Τὸ ὄνομα, ποὺ ἐμεῖς ἂν τὸ ψηφαριθμήσουμε, ὅταν ἐμφανιστεῖ, ἀφοῦ προηγηθοῦν τὰ προηγούμενα στοιχεῖα, τότε θὰ καταλάβουμε ὅτι, ναί, εἶναι αὐτός, ὁ συγκεκριμένος Ἀντίχριστος.

Ὅταν λέει ὅτι θὰ γίνει τὸ σφράγισμα μὲ τὸ ὄνομά του, καὶ ὅτι θὰ ζητήσει νὰ τὸ τοποθετήσουμε στὸ χέρι μας ἢ στὸ μέτωπό μας, αὐτὸ δὲν σημαίνει (κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δὲν σᾶς λέγω τίποτε δικό μου, καμιὰ ἑρμηνεία δική μου), δὲν σημαίνει ὅτι θὰ εἶναι σὲ σημεῖο ἐμφανές.

Ὅπως λένε οἱ Πατέρες, ὅταν ἐμεῖς στὴν βάπτιση σφραγίζουμε ἕνα παιδὶ καὶ λέμε «Σφραγὶς δωρεᾶς πνεύματος Ἁγίου, Ἀμήν», στὸ στόμα, στὴν μύτη, στ’ αὐτιά, στὰ πόδια, στὴν πλάτη, στὰ χέρια, δὲν φαίνεται τὸ σημάδι τοῦ Σταυροῦ σ’ ὅλη του τὴ ζωή, ἀλλὰ τὸ σφράγισμα τοῦ Σταυροῦ ὑπάρχει στὸ παιδὶ καὶ εἶναι ἀνεξάληπτο μὲ τὸ λάδι, μὲ τὸ μύρο, μὲ τὴν εὐχὴ τῶν ἱερέων.

Ἔτσι, λένε οἱ Πατέρες, ὅπου γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, σφράγισμα στὸ χέρι, ἐννοεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ δοθοῦν στὸν Ἀντίχριστο, οἱ πράξεις τους, ὅσα φτιάχνουν μὲ τὰ χέρια τους, θὰ εἶναι πράξεις σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Ἀντιχρίστου. Καὶ ὅταν λέει ὅτι θὰ σφραγιστοῦν στὸ μέτωπο, ἐννοεῖ ὅτι ἡ σκέψη τους καὶ τὰ διανοήματά τους θὰ εἶναι τελείως δοσμένα σ’ αὐτόν, καὶ ὄχι ὅτι θὰ ὑπάρχει κάποιο νούμερο στὸ μέτωπο ἢ κάποιο νούμερο στὸ χέρι ἢ μέσα στὸ δέρμα τοῦ σώματός μας.

Καὶ τὸ ἐρώτημα σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση εἶναι ἁπλοϊκό, διότι προσωπικὰ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει νὰ ἑρμηνεύσω τὴν Ἀποκάλυψη μὲ δικό μου τρόπο, δὲν τὸ τολμῶ κάτι τέτοιο. Ἁπλῶς παίρνω, καταγράφω καὶ εἶμαι ἕτοιμος σὲ ὅποιον ἀπὸ σᾶς ζητήσει νὰ τοῦ δώσω ὅλη αὐτὴ τὴ γραμματολογία γιὰ νὰ μελετήσει ἀπὸ τὰ πρωτότυπά τους ὑπομνηματιστὲς τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ἔχουμε δεῖ καὶ ἔχουμε ἀντιληφθεῖ μέχρι σήμερα κάποια τέτοια σημεῖα; Νομίζω πὼς ὄχι. Δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ οὔτε ἡ πρώτη φάση τῶν 1260 ἡμερῶν, ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ μήπως εἶναι ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω;

Ὄχι, ἐπιμένουν οἱ Πατέρες, ὅτι θὰ εἶναι κοινῶς γνωστὰ καὶ θὰ τὰ βλέπει αὐτὰ τὰ γεγονότα τὶς 1260 ἡμέρες ὁλόκληρος ὁ πλανήτης καὶ θὰ ἀναγορευτεῖ Κυβερνήτης τῆς Γὴς ὁ ἄνθρωπος αὐτός. Ἢ μήπως περάσαμε στὴ δεύτερη φάση;

Ὄχι, διότι ἡ Ἐκκλησία, δόξα τῷ Θεῶ, παρὰ τοὺς πειρασμοὺς τοὺς ἐσωτερικοὺς (ἀπό μας) καὶ τοὺς ἐξωτερικούς, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τὴν ἀγαποῦν καὶ δὲν ζοῦν μέσα στὰ μυστήρια καὶ στὴ ζωή της, δὲν ἔχουμε τέτοιες δυσκολίες ἔτσι ὅπως εἶναι καταγεγραμμένες στοὺς Πατέρες.

Καὶ ἐμφανίζεται στὴν ἐποχή μας τὸ γεγονὸς τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη. Εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο βλέπετε ἐπισταμένως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν μίλησε ἀκόμα.

Καὶ πολλοί μας κατηγοροῦν, τὸ βλέπω, διαβάζω σὲ περιοδικά, κάποιοι ἔφεραν καὶ τοποθέτησαν, χωρὶς νὰ πάρουν τὴν ἄδεια τοῦ Ἐπισκόπου, ποὺ ἐπιβάλλεται, στὰ παγκάρια τῶν ναῶν φυλλάδια ποὺ λένε νὰ δηλώσετε, νὰ στείλετε διαμαρτυρίες κτλ.

Ἡ Σύνοδος ἐπιμένει νὰ μὴν ὁμιλεῖ ἀκόμα. Γίνονται διαδηλώσεις καὶ ἔγιναν στὴν Ἀθήνα μὲ πολὺ κόσμο. Κυκλοφόρησε μιὰ ἀφίσα καὶ μοῦ τὴν ἔστειλαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἂν θέλω νὰ τὴν βάλω στοὺς ναοὺς καὶ νὰ σᾶς ζητήσω νὰ κατεβεῖτε στὴν Ἀθήνα στὶς 27 Μαρτίου σὲ μιὰ πορεία πρὸς τὴν Βουλή.

Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι δικό μου πρὸς ἐσᾶς. Καλὰ τί νομίζετε; Ἐὰν ὑπῆρχε ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο, ἐπικίνδυνο, θὰ τὸ ἔκρυβα ἀπό σας καὶ δὲν θὰ σᾶς ἐνημέρωνα ἢ δὲν θὰ σᾶς προσκαλοῦσα σὲ κάτι τέτοιο;

Ἢ δὲν θὰ δημιουργεῖτο σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία ἕνα κοινὸ μέτωπο ἐνάντια σὲ μιὰ τέτοια ἐπιχειρούμενη προσπάθεια;

Τὸ θέμα τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη ἔχει ὡς ἑξῆς. Ἀκούγεται ὅτι θὰ ὑπάρχει τὸ 666 ἐπάνω. Σᾶς εἶπα αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Θεολογία μας.

Δὲν τὸ φοβόμαστε, δὲν σημαίνει τίποτε, δὲν εἶναι τὸ χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, δὲν εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ θηρίου, εἶναι ἕνα ἁπλὸ νούμερο ποὺ ὅταν συμβοῦν ὅλα τὰ προηγούμενα καὶ ζητήσει ὁ Ἀντίχριστος νὰ μᾶς σφραγίσει μὲ τὸ ὄνομά του, τότε νὰ βεβαιωθοῦμε κρυφά, κάνοντας τὴν πράξη τῆς ψηφαρίθμησης, ἂν αὐτὸ εἶναι τὸ ὄνομα.

Ἀλλὰ γιὰ λόγους συναισθηματικῆς φόρτισης δὲν τὸ θέλουμε αὐτὸ τὸ νούμερο σὲ κανένα ἀπολύτως στοιχεῖο τῆς ταυτότητός μας ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ. Προσέξτε!

Ὄχι ὅτι τὸ φοβόμαστε, ὅτι θὰ μᾶς βλάψει. Δὲν τὸ θέλουμε μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ κάποιοι θέλουν νὰ μᾶς τὸ ἐπιβάλλουν, μόνο αὐτὸ τὸ νούμερο. Γιατί; σώθηκε τὸ 444, τὸ 555, τὸ 777; Γιατί τὸ συγκεκριμένο ἀριθμό; Κάποιοι παίζουν μὲ τὸν φόβο μας καὶ αὐτὸ τὸ χατήρι δὲν θὰ τοὺς τὸ κάνουμε.

Πῆγε, λοιπόν, ἡ Σύνοδος καὶ ἐκπρόσωποι τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου στὸν ὑπουργό, στὸν κ. Ραγκούση, καὶ ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τὸν περασμένο, ὅτι ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ἡ Κάρτα «μὴν ἀνησυχεῖτε», μᾶς εἶπε, «δὲν ὑπάρχει τίποτε ἐπιλήψιμο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ἡ Κάρτα θὰ τὴν φέρουμε στὴν Σύνοδο, νὰ τὴν δεῖτε καὶ νὰ διαβεβαιώσετε τὸν λαὸ νὰ μὴν ἀνησυχεῖ, γιατί ἡ Κάρτα προσβλέπει στὸ νὰ πατάξει τὸ ἔγκλημα» καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὰ ξέρετε καὶ εἶναι γνωστά.

Δὲν μᾶς τὴν ἔστειλε ἀκόμα. Τὸν Δεκέμβριο ποὺ πέρασε, μιὰ βδομάδα πρὶν τὶς γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων εἴδαμε ὅτι βγῆκε σὲ δημόσια διαβούλευση στὸ ἴντερνετ γιὰ νὰ ἀπαντήσουν οἱ πολίτες καὶ νὰ θέσουν ὁποιεσδήποτε ἀντιρρήσεις σ’ αὐτό.

Καὶ τὸ ἐρώτημα τὸ δικό μας εἶναι. Πῶς θέτετε σὲ διαβούλευση ἕνα κείμενο, μία κάρτα χωρὶς νὰ μᾶς τὴν δείξετε; Νὰ τὴν δοῦμε καὶ νὰ ποῦμε, ναὶ συμφωνοῦμε, ἢ δὲν συμφωνοῦμε. Ἔχουμε δικαίωμα ὡς Ἕλληνες πολίτες ὅλοι νὰ ποῦμε τὴν γνώμη μας. Δὲν μᾶς τὴν δείχνει, δὲν μᾶς τὴν ἔφεραν ἀκόμα, δὲν ξέρω μήπως καὶ δὲν ἦρθε καὶ τοὺς ἀδικῶ. Ἀπὸ ποὺ θὰ ‘ρθεῖ καὶ πότε θὰ ‘ρθεῖ; Τόσο μεγάλη ἔκπληξη θὰ μᾶς κάνουν;

Συνέβη τὸ περιστατικὸ μὲ τὴν κάρτα τῶν ἀστυνομικῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν ἦταν Κάρτα τοῦ Πολίτη, ἀλλὰ ἦταν ἀστυνομικὴ ταυτότητα.

Ὑπῆρξε μία εὐαισθησία πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀλλὰ θεωροῦμε ὅτι ἦταν ἐγκληματικὸ λάθος νὰ ἀποτάξουν ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἀστυνομίας, ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν ἔστω τὴν ὑπερβολικὴ εὐαισθησία, λέω ἐγώ, νὰ φοβηθοῦν αὐτὸ τὸ νούμερο ἢ ἐνδεχομένως ἂν ἐκρύβετο κάτι μέσα ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸ βροῦν μὲ ὑπέρυθρες καὶ δὲν θέλησαν νὰ τὸ πάρουν.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ σέβεσαι τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ τὴν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου, διώχνεις ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἀστυνομίας κάποιους ἀνθρώπους, γιατί; Ποιὰ ἡ βιασύνη; Ποιὸ ἦταν τὸ ἔγκλημά τους;

Περιμένουμε, λοιπόν, καὶ δὲν θὰ βιαστεῖ ἡ Σύνοδος νὰ ἀπαντήσει, ἂν δὲν δοῦμε τὴν Κάρτα. Γιατί, προσέξτε! Φοβούμεθα, μήπως ὑπάρχει κάποιο σχέδιο, ποὺ θέλει νὰ ἐκθέσει τὴν Ἐκκλησία. Φαντάζεσθε? νὰ ἀρχίσουμε νὰ φωνάζουμε «δὲν τὴν θέλουμε, διότι ἔχει τὸ 666» καὶ κάποια στιγμὴ νὰ μᾶς τὴν δείξουν καὶ νὰ μᾶς ποῦν «νάτη!, λέτε πράγματα κούφια καὶ κενὰ περιεχομένου, δὲν ὑπάρχει τίποτε? ἄρα τώρα μὴ μιλᾶτε καὶ πάρτε τὴν».

Ἡ Ἐκκλησία περιμένει νὰ δεῖ καὶ τότε θὰ μιλήσει. Ἂν ὑπάρχει τὸ 666 ἐπάνω, θὰ ποῦμε ὁπωσδήποτε ὄχι. Καὶ σᾶς ἐξήγησα τοὺς λόγους. Ὄχι ὅτι φοβόμαστε, τὸ ξαναλέω. Ἀστεῖο εἶναι γιὰ μᾶς τὸ νούμερο, ὅπως ὅλα τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ἐπειδὴ κάποιοι ἐπιμένουν ἐνδεχομένως σ’ αὐτό, ἐμεῖς θὰ τὸ ἀπορρίψουμε.

Τὸ σημαντικότερο εἶναι ὅτι, ἔτσι ὅπως λέγεται, γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη θὰ δεσμεύσει καὶ θὰ σκλαβώσει παντελῶς τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει καθόλου αὐτὸ ποὺ λέγεται γιὰ τὰ προσωπικὰ δεδομένα. Νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση.

Δὲν ὑπάρχουν προσωπικὰ δεδομένα. Κι ἕνας μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου, καλὸς χρήστης τῶν κομπιοῦτερς, θὰ μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ μπαίνει στὰ κομπιοῦτερς τοῦ Πενταγώνου, στὴν Ἀμερική.

Ὅλα μποροῦν νὰ γίνουν κοινῶς γνωστὰ ἐξ αἰτίας τῆς ἐξειδικεύσεως ποὺ ὑπάρχει πάνω σ’ αὐτὰ τὰ θέματα. Καὶ οἱ ἀσφάλειες καὶ οἱ δικλεῖδες δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ποτὲ ἀσφαλεῖς. Ἀλλά, λέγεται ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι μέχρι ἀποδείξεως τῆς ἀθωότητός μας.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ κάτι τέτοιο. Ἐμεῖς λέμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀθῶοι, μέχρι ἀποδείξεως τοῦ ἐναντίου. Καὶ προκειμένου νὰ συλλαμβάνονται οἱ τρομοκράτες καὶ οἱ κακοποιοί, δὲν πρέπει νὰ τρομοκρατηθεῖ καὶ νὰ πανικοβληθεῖ ὁλόκληρος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Ὑπάρχουν τρόποι νὰ συλλαμβάνονται οἱ κακοί, χωρὶς νὰ θεωροῦνται συλλήβδην κακοὶ καὶ τρομοκράτες ὅλοι οἱ ἤρεμοι καὶ καλοὶ καὶ φιλήσυχοι πολίτες.

Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: «Πέρασες σὲ ἄλλο θέμα». Στὸ θέμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶμαι ἄραγε ἐντός του θέματος; Δικαιοῦται ἡ Ἐκκλησία -γιατί τὸ ἀκούσαμε κι αὐτὸ- ὅτι ἂν δὲν ἔχει τὸ 666, στὴν Ἐκκλησία δὲν πέφτει λόγος.

Ἔχει δικαίωμα ἡ Ἐκκλησία νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου; Μά, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀνήγαγε τὴν ἐλευθερία ἀπὸ κατάσταση σὲ πρόσωπο.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτὴ ποὺ εἶπε ὅτι ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι κατάσταση. Εἶναι πρόσωπο. Εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόσωπο στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου ποὺ εἶχε τὴν αὐτοσυνειδησία καὶ εἶπε «Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀλήθεια». Κι αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστός. Μιὰ ἀλήθεια, ποὺ δὲν τρομάζει, δὲν πανικοβάλλει ἀλλὰ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο.

Σκέφτηκα μήπως θὰ ἔπρεπε ἀπόψε νὰ μὴν ἀναφερθῶ σ’ἕνα τέτοιο θέμα. Καὶ μὲ ἐνοχλεῖ τὸ ὅτι ἂν κήρυττα ἕνα ὁποιοδήποτε ἄλλο θέμα, τόσα μαγνητόφωνα δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἐδῶ. Τὰ μαγνητόφωνα εἶναι γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ δημιουργεῖ σὲ ὅλους ἡ ἔννοια τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἂν τὸ θέμα τὸ ἀποψινὸ ἦταν, γιὰ παράδειγμα, «Ὁ Χριστὸς στὴ ζωή μας», δὲν ξέρω ἂν θὰ ὑπῆρχαν αὐτὰ τὰ μαγνητόφωνα ἐδῶ μπροστά.

Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια, μιὰ ἀλήθεια ποὺ ἐλευθερώνει. Δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω μὲ πολλοὺς ποὺ βλέπουν φαντάσματα, ποὺ βλέπουν φόβους, ποὺ πανικοβάλλονται μὲ φοβίες, ποὺ βλέπουν ἐχθρούς, καὶ κάθε μέρα ἑρμηνεύουν τὶς σφραγίδες τῆς Ἀποκαλύψεως.

Ἕνα βιβλίο, ποὺ τὸ ξαναλέω, ἡ Ἐκκλησία δὲν τὸ διαβάζει ποτέ, δὲν τὸ ὑπομνηματίζει ποτέ, γιατί περιμένει νὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ ὅταν τὰ γεγονότα ποὺ περιγράφει συμβοῦν. Καὶ ἡ Ἐκκλησία ὁμιλεῖ μὲ ἀσφάλεια, μὲ δεδομένα καὶ ὄχι μὲ ὑπονοούμενα, ἢ μὲ θρυλικὲς ἀπόψεις ἢ μὲ προφητολογικὲς ἔννοιες. Ἀλλὰ ξεκάθαρα ὁμιλεῖ καὶ διδάσκει στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ἐκκλησία ἐλευθερώνει. Ζητάει τὴν μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀπελευθέρωσή του.

Νὰ σᾶς πῶ κι ἕνα παράπονο. Λυπᾶμαι ποὺ στὶς μέρες μᾶς εἴδαμε, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ μεταμορφώσει τὸν ἄνθρωπο, στὴν πόλη μας νὰ διαπραγματεύονται καὶ στὸ τέλος νὰ γίνονται πράξη ἐνέργειες ποὺ παραμορφώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου.

Μοῦ εἶπαν? «Καλά, Σεβασμιώτατε, κακὸ εἶναι τὰ παιδάκια νὰ πᾶνε στὰ καρναβάλια;». δὲν θεωρῶ ὅτι εἶναι αὐτὸ τὸ καλύτερο ποὺ ἔχουμε νὰ δώσουμε στὰ νέα παιδιὰ τοῦ σήμερα, ποὺ ὑποφέρουν, ποὺ φοβοῦνται, ποὺ ἀγωνιοῦν καὶ ποὺ δὲν ξέρουμε τί μέρες τὰ περιμένουνε. Νομίζω, ὅτι εἴχαμε πολὺ σημαντικότερα πράγματα νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ μᾶς αὐτὲς τὶς ἡμέρες, παρὰ νὰ ἀρχίσουμε τὴν ἀπαρχὴ μὲ φιλοδοξία νὰ κάνουμε καθεστὼς τὰ καρναβάλια στὴν πόλη μας. Κλείνω τὴν παρένθεση.

Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ζητάει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ τὶς τροφές, γι’ αὐτὸ ἀρχίζει ἡ νηστεία ἀπὸ αὔριο. Αὔριο δὲν τρῶμε οὔτε λάδι. Καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ὑπόλοιπη Τεσσαρακοστή.

Ἡ νηστεία τῶν τροφῶν μᾶς θυμίζει ὅτι πρέπει νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας, ἀπὸ τοὺς ἐγωισμούς μας, ἀπὸ τὶς φιλοδοξίες μας. Μᾶς φανερώνει ὅτι πρέπει νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐξομολόγοι ἀπὸ αὔριο πρωὶ-ἀπόγευμα θὰ εἶναι στοὺς ναοὺς ἐξομολογοῦντες καὶ ἐξομολογούμενοι ὁ ἕνας στὸν ἄλλον.

Γι’ αὐτὸ θὰ διαβάσουμε στὸ τέλος τὴν εἰδικὴ Συγχωρητικὴ Εὐχὴ ἀπόψε στὸν  Κατανυκτικὸ (Συγχωρητικό, ὅπως τὸν λέμε) Ἑσπερινό. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματός μας, μᾶς ὁδηγεῖ στὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Νὰ μάθουμε νὰ στερούμεθα θεληματικά, ὥστε ἂν ποτὲ χρειασθεῖ, νὰ στερηθοῦμε κάτι χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε νὰ ἔχουμε τὴν δύναμη νὰ τὸ ἀντέξουμε.

Νὰ καταλάβουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ζήσουμε καὶ μὲ λιγότερα πράγματα καὶ νὰ κατανοήσουμε ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν στέρηση, πίσω ἀπὸ τὴν νηστεία, πίσω ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια κρύβεται μιὰ ἄλλη ποιότητα ζωῆς ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν καταλάβουμε ὅταν τρῶμε, πίνουμε, ἀπολαμβάνουμε καὶ διασκεδάζουμε πολὺ καλὰ στὴ ζωή μας.

Εὔχομαι σὲ ὅλους σας αὐτὴ ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς νὰ εἶναι μιὰ περίοδος ποὺ θὰ ἐλευθερώσει τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἀπὸ ὁποιοδήποτε πάθος, ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀδυναμία, ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἔλλειψη.

Καὶ θὰ ἐλευθερώσει τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία. Γιατί ὁ Χριστὸς περιμένει στὸ τέλος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀφοῦ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀφοῦ ἐγκρατευθοῦμε, ἀφοῦ συγχωρεθοῦμε μεταξύ μας, ἀφοῦ ἐκτιμήσουμε τὴν ζωὴ πίσω ἀπὸ τὰ πράγματα καὶ τὰ δεδομένα ποὺ ἔχει, νὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Τὸ βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τελειώνει ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σαρακοστή.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε καθαρίσει τὸ σῶμα μας καὶ τὴν ψυχή μας. Καὶ τότε δὲν ὑπάρχει τίποτε ποὺ θὰ φοβόμαστε στὴ ζωή μας. Οὔτε Ἀντίχριστος, οὔτε φόβος, οὔτε πανικός, οὔτε σφράγισμα. Ἕνας φόβος μένει. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου.

Ἀλλὰ τὸ βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου καταπατεῖται καὶ αὐτὸς ὁ φόβος. Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος καθίσταται ἕνας ἁπλὸς ὕπνος.

Καὶ πλέον οἱ ἄνθρωποι δὲν φοβόμαστε οὔτε καὶ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ μετὰ ἀπ’ αὐτὸν γνωρίζουμε τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας. Αὐτὴν εὔχομαι σὲ ὅλους ἐσᾶς μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ τὴν συγχωρητικὴ δύναμη τῆς εὐχῆς ποὺ θὰ διαβάσουμε σὲ λίγο.